Hoofdstuk 1

Because of you

Hoofdstuk 1.

When I'm lost, I'm missing you like crazy
And I tell myself I'm so blessed
To have had you in my life.

I'll see you again
You never really left
I feel you walk beside me
I know I'll see you again.

Terwijl ik luister naar de muziek die gespeeld wordt kan ik mijn tranen niet langer bedwingen. Ik draai mijn gezicht weg van de kist, en kijk naar de hand op mijn schouder.

“Lieverd, het komt goed. Ik beloof het je” fluisterde Maarten in mijn oor.

Maarten. Mijn Maarten. Terwijl ik zijn hand op mijn schouder vast pakt denk ik aan hoe leven en dood zo dicht bij elkaar liggen. “Niet aan denken, Niet nu” Herhaal ik nogmaals in mijn hoofd.

Maarten en ik zijn al bij elkaar sinds we in de derde naast elkaar moesten zitten bij Duits. We zijn samen opgegroeid, ik ken hem beter dan al mijn andere vrienden samen. Waarom ben ik dan zo bang voor zijn reactie ? Hij houdt toch van me ?

‘Kate kom, het is jouw beurt’ Mijn vader duwt me uit de kerkbank.

Ik weet mezelf nog net op de been te houden, en kijk mijn vader aan. Zijn gezicht staat rustig, emotieloos bijna. Terwijl hij naar me knikt loop ik naar het altaar, langs de kist met de mooie rode en witte bloemen.

Als ik de kerk in kijk zie ik sommige bekende en vele onbekende gezichten. Ik kijk snel even naar de kist, naar de pastoor die me bemoedigend toeknikt.

“Lieve Mark,

Bedankt. Bedankt dat ik in je leven mocht zijn.

Bedankt voor de twintig mooie jaren waarin ik jou mijn grote broer mocht noemen.

Ik hoop dat je nu op een plaats bent waar je geen pijn meer hebt, waar je weer vrij kunt zijn.

Je hebt zo dapper gestreden tegen een ziekte, waar je nooit van had kunnen winnen. Mam, Pap en ik we zijn zo trots op je !!

Bedankt grote broer, voor de bescherming die je me hebt gegeven. Tegen de monsters onder mijn bed, de heks die in mijn kast woonde en later tegen de wereld. De wereld die jij wilde verbeteren.

Bedankt dat je altijd je passie met me hebt gedeeld, je passie voor muziek. Man wat was jij een geweldige zanger !

Lieve grote broer, ik beloof je dat ik voor Abby zal zorgen zoals jij altijd voor mij gezorgd hebt. Ik zal haar leren om altijd het goede in iedereen te vinden, om altijd het glas “halfvol” te noemen, en om lief te hebben zoals alleen jij lief kon hebben.

Lief broertje, ik hou van je. Mijn wereld zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jouw glimlach en grote groene ogen.

In my darkest hour, I tell myself I’ll see you again. “

Mijn snik galmt door de kerk, en tegelijkertijd ook de huil van een baby.
‘Abby’, ik kijk naar mijn nichtje die krijst in de armen van mijn moeder. Maarten pakt de baby op en loopt met haar naar achter. Haar hartverscheurende gesnik galmt na in de kerk, samen met het gesnotter, gesnik en gesnuif van de mensen.

Ik geef de microfoon terug aan  de pastoor en ik leg mijn hoofd even op de kist van mijn broer. Ik voel een vreemd soort rust door mijn lichaam stromen, een rust die ik al weken niet gehad heb.

De pastoor staat naast me met zijn wierrook, ik sta op en loop terug naar mijn ouders.

Iedereen gaat staan terwijl het laatste lied ingezet wordt.

Here without you – 3 Doors Down.

Mijn vader, ooms en neef tillen de kist van Mark naar buiten. Ik pak mijn moeder in de arm en neem haar mee naar de deur. Terwijl ik loop voel ik hoe mensen even mijn schouder of mijn haar aanraken. Naar mate we dichter bij de deur komen verstrakt mijn moeders grip om mijn arm.

Ik begrijp het, en ik sla ook mijn andere arm om haar heen.

Buiten aangekomen lopen we naar het kerkhof, waar we definitief afscheid nemen. Vanaf hier gaat alles voorbij in een waas.

Ik pak Abby over van Maarten en verstop mijn neus in de bruine krulletjes op haar hoofdje. Ik huil voor haar, zij is nog te jong om te weten wat er allemaal gebeurd. Ik huil omdat zij nooit haar vader en moeder zal kennen, nooit samen met haar ouders en broertje naar het pretpark zal gaan of op vakantie zal gaan. Ik kijk naar de helder blauwe lucht.

Nooit had ik een paar maanden geleden kunnen denken dat ik nu hier zou staan. Met de dochter van mijn broer in mijn armen, kijkend naar het graf van mijn broer en zijn vrouw. Drie weken na elkaar gestorven, de een niet eens de kans gekregen om haar dochtertje te zien, en de ander die zijn dochtertje iedere dag zag terwijl hij wist dat het de laatste keer zou kunnen zijn.

Mijn moeder kan het niet meer aan, ik loop met Abby in mijn arm naar haar toe, ze draait zich naar me om en we lopen samen naar de uitgang van het kerkhof.

“It’s a long and windy road”